အပြေးသွားနေတဲ့ သစ်တောအုပ်ထဲက တစ်စုံတစ်ရာထက်ပိုပြီး
(ဝ) မနက် ၃ နာရီဆိုတဲ့အချိန်ဟာ အိပ်နေသူကို ဆွဲခါလှုပ်ရမ်းနှိုးလိုက်တယ်။ မနက် ၃ နာရီဆိုတဲ့အချိန်မှာ မအိပ်ရသေးသူဟာ လက်ထဲကဗလာစာအုပ်ကို လှည့်ပတ်ကစားနေတယ်။ ဒါဟာ တကယ်ပဲ မနက် ၃ နာရီလား။ အချိန်ကာလစီးကြောင်းက ရုတ်ချည်း ၃ နာရီကိုရောက်ရှိသွားတာလား။ တကယ့်အချိန်က ၁ နာရီဖြစ်နေပြီး ကြည့်ကြည့်သမျှနာရီတိုင်းက ၃ နာရီကို ပြသနေတာလား။ လေထုထဲက အေးစက်နေတဲ့အရှိတရားက သူတို့ကို ခြုံထည်တစ်ထည်လို လွှမ်းထားတယ်။ မှိန်ဖျော့ဖျော့ထွန်းထားတဲ့ ညအိပ်မီးလုံးရဲ့အလင်းရောင်အောက်မှာ နွေးထွေးတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ငါ့ကိုကျော်ပြီး အဝေးကြီးကိုကြည့်တယ်။ (၁) တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ လေတွေတဟူးဟူးတိုးဝင်လာမယ်။ အေးခဲနေတဲ့စိတ်တွေ လွင့်ပါသွားမယ်။ လူ့အဖွဲ့အစည်းဟာ တစ်ခါတစ်ခါတော့ နေပျော်ပါတယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ညာကောင်းညာမယ်။ ပြီးတော့ လူသူကင်းရှင်းနေတဲ့ သောင်ပြင်ပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ရင်း ညရဲ့အရောင်ကို ငေးမောမယ်။ တကယ့်လက်တွေ့ဘဝမှာတော့ တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ကျည်ဆန်တောင့်တွေပဲ ပြေးဝင်လာတာ။ ပုန်းဖို့ခိုဖို့ အချိsန်တောင်မရလို့ ခဏခဏသေဆုံးရတာ။ ဒါနဲ့တောင် ဘဝဟာ ရှင်သန်ဖို့ ထိုက်တန်နေပါသေးသတဲ့။ ငါ့ကိုယ်ငါပဲ အော်ရယ်ရမလား။ ငါ့ကိုနားလည်တဲ့က