the light beyond / our shadows
လိပ်ပြာတွေ ။ နွေဦးရာသီ ။ တိုးတိုးပြောပေမယ့် အရိပ်တွေ အကျယ်ကြီးထွက်သွားတယ် ။ စိုက်ကျနေတဲ့မျက်တောင်ကော့တွေကြောင့်ပဲ ငါ့မှာစိုက်ဆင်း ။ မင်းရဲ့အထီးတည်းဖြစ်မှုကို မြင်နေရတဲ့အချိန်မှာ ငါ့အထီးကျန်ဆန်မှုကို ငါ မေ့ဖျောက်ထားမိတယ် ။ ဝမ်းနည်းနေသလိုမျက်နှာလေးက သိပ်လှတာပဲလို့ ငါဆိုရင် ။ တိမ်အုပ်တွေလောက် မနက်ရှိုင်းလိုက်နဲ့ ။ တံတားက ဖြောင့်တန်းနေဖို့ မဖြစ်မနေမလိုအပ်ခဲ့ဘူး ။ ပုံပျက်နေတဲ့လောကထဲ အဝေးကိုကြည့်ငေးနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ငါ့ကို အဝေးကြီးလွင့်စင်သွားစေတယ် ။ ငါလည်း ညခင်းတွေ အိပ်မပျော်ပါဘူး ။ တစ်လျှောက်လုံးတင်းခံခဲ့သမျှစိတ်တွေ အဲဒီမျက်ဝန်းတွေဆီရောက်မှ ရေတံခွန်လိုလျှောကျ ။ ပစ်တင်လိုက်တဲ့မီးကျည်တွေဟာ နောင်နှစ်အချို့အထိ ပြန်ကျမလာကြတော့ဘူး ။ တစ်ခုတည်းသောတယောသံက ဆွေးဆွေးမြည့်မြည့် အီတယ် ။ တွန်းဖွင့်ဝင်သွားတဲ့တံခါးချပ်တွေနောက်မှာ နောက်ထပ်တံခါးချပ်တွေပဲတွေ့နေရတာ ။ စိုက်ချလိုက်တိုင်း တိမ်တွေက ။ ငါတို့သိတဲ့အရာတွေကို ငါတို့မသိတော့ဘူး ။ အခုမှစမြင်ဖူးမှန်း သိပ်ကိုသေချာနေတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုကို အနှစ်နှစ်အလလက သိပ်ကိုရင်းနှီးနေခဲ့သလို ခံစားချက်မျိုး ။ တစ်ဘဝလုံးရူးမိတာတွေအတွက် ၊ နောက်ပြီး တစ်ဘဝလုံးမရူး