အိမ်အပြန် နောက်ဆုံးရထားများအတွက် အချစ်ကဗျာတစ်ပုဒ်
မြောက်အရပ်ကနေ ဒီမြစ်ကြီးတည့်တည့် မျှောချလိုက်ရင် ဒီဇင်ဘာဆီ ကိုယ် ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်မှာပေါ့ မုန်တိုင်းအထပ်ထပ် ဒီတိုင်းပြည်ထဲ ထပ်ကျော့လည်ပတ်နေမှုကို ဆန်တက်ပြီး နှင်းဆီခင်းတွေဆီ ရောက်အောင် ကိုယ်သွားတယ် နှင်းအထပ်ထပ် အမှောင်ထုကြားထဲမှာ ကိုယ့်ကို ထိန်းချုပ်မရ ဟိုးရှေ့က လင်းလက်နေတဲ့ နှင်းဆီနက်တွေကို ကိုယ်ရှာတယ် တစ်ဆောင်းတွင်းလုံး မခံနိုင်အောင်ကို အေးခဲနေတဲ့လက်တွေ အရည်မပျော်ခင်မှာပဲ နောက်ဆုံးရထားဟာ နှင်းမှုန်တလက်လက် အိမ်ကို ပြန်မရောက်ခင်တုန်းက ပင်လယ်စင်ရော်ကို ကိုယ်မြင်ဖူးတယ် သူ့အတောင်ပံဟာ ကိုယ်တို့ဘဝတွေရဲ့ အဆုံးမဲ့ contrail ပဲ မင်းရှိရာ တိမ်တွေဆီ ပင်လယ်ကိုချုံ့ပြီး ကိုယ်ပျက်ကျလာခဲ့မယ် နေ့တိုင်း ဒီအချိန်ဆို ကမ္ဘာအဆုံးထိ ပလတ်စတစ် ရေပန်းကရား အစိမ်းထဲကနေ ကိုယ်တို့ အသံကုန်ခြစ် အားကုန်အော်တယ် မင်းရဲ့ မြက်ခင်းပြင်ဟာ သံမဏိချိန်းကြိုးတွေ အထပ်ထပ် ကိုယ်တို့ နေ့စဉ်ဘဝရဲ့ လမ်းမတွေကို လောင်နေတာ မီးတောက်တွေ မဟုတ်ပဲ ဒုက္ခများတဲ့ ကာလတရားပဲ ဖြစ်မှန်း အချိန်တန် သိခဲ့ရ နားကြပ်ကို အသံကုန်မြှင့်ထားလည်း နည်းနည်းတောင် မလျော့သွားတဲ့ နှင်းတွေ ၊ နှင်းဆီတွေ ၊ အိမ်အပြန် နောက်ဆုံးရထားရဲ့ ဥဩသံရှည်တွေ ဝေဒနာဟာ တိုး