Cosmic Cavern

ခွေးအအုပ်ကြီး ရောက်မလာခင်အထိ လိပ်ပြာတွေကို ကာပစ်ပေးပြီး နှင်းတောကြီးကို ငါ ဒီတိုင်းခုခံနေခဲ့တာပေါ့ ကြာလာတော့လည်း အဆက်မပြတ် ကျရောက်ပေါက်ကွဲနေတဲ့ နှင်းစတွေကို ငါ စောက်သည်းပေါက်လာတယ် အခုချိန် လဲရ ပစ်ရလွန်းလို့ အံသေနေတဲ့ လက်တွေအစား ပင့်ကူအိမ်ထဲက မီးလင်းဖိုကို ငါတောင့်တတယ် ဘယ်လိုနှင်းမျိုးတွေကများ ဘာကြောင့် စောက်ငြှိုးတကြီးနဲ့ သူ့ကိုယ်သူအသေခံပြီး ငါတို့ဆီ ပစ်ပေါက်နေရတာလဲ လင်းလက်စူးရှ နွေရာသီတွေဆီမှာ နေတုန်းက ငါ ဘယ်တော့မှ တွေးမိမယ် မထင်ခဲ့တာတွေကို ခုမှတွေးမိနေရတယ် သမိုင်းဟာ ငါ့ပေါ်ဆက်တိုက် ကျကွဲနေတဲ့ နှင်းစတွေလား ငါ့ရှေ့ကတုတ်ကျင်းမှာ ထိသွားတဲ့ ရဲဘော်ရဲ့ သွေးတွေလား ငါ့ကောင်ကို တက်ဆွဲမကွာဆိုပြီး ငါ့ပစ်ကျင်းထဲက ထွက်မလို့လုပ်တုန်း ကြောင်က ငါ့ခြေထောက်ကို ဆွဲပြီးတားတယ် နောက်ထပ်နှင်းကြဲလေယာဉ်တွေ ရောက်မလာခင်အထိတော့ ငါ့ကတုတ်ဆီစီးလာတဲ့ သွေးတွေကို ကြည့်နေခဲ့ရတာပဲ ငါဘယ်ရောက်နေလဲ သဲလွန်စတွေကို ထပ်ဖန်တလဲလဲ တည်ဆောက်ဖို့အတွက် အဝေးနေ့ကို တစ်တောင့်ချင်းရေတယ် ငါ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အလင်းရောင်စူးစူးတွေနဲ့ တုန်ခါနေတုန်းမှာ ငါ့အရက်ပုလင်းကိုငါ ဆုပ်ကိုင်ထားရတယ် ဒီနှင်းတောကြီးဆီ ထွက်မလာခင်လေးမှာ သွားတော့မယ်လို့

ဆောက်တည်ရာမရ ကုန်သည်လေစီးတွေနဲ့အတူ ငါ ပြန်လာဖြစ်ခဲ့ပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်းကို ဖုန်ထူထူလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရဲ့ ဖုန်ထူထူစားပွဲခုံကို ခေါက်ရင်း ကော်ဖီဘလက်တစ်ခွက်ကို သံပရာတစ်စိတ် ညှစ်သောက်ရင်း ငါ ထိုင်စဉ်းစားတယ် ကမ်းကခွာဖို့ အချိန်လင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ မီးသင်္ဘောတွေ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်စားနေရတဲ့ အရှေ့လေက ငါ့ကျောရိုးကိုကျော်ပြီး ပထမမြစ်ကွေ့ဆီ ဆန်တက်သွားခဲ့ပြီ  ညကို စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်နေတဲ့ ခွေးတွေရဲ့ စက်ရုပ်ဘာသာစကားတွေကြားထဲမှာ ဗင်းဆင့်ရဲ့ လှုပ်နေတဲ့ ကြယ်အဝါစူးစူးတွေကို တွေ့လား အဘိုးကြီးနာကာတာရဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေကို စားသုံးပစ်လိုက်တဲ့ ရွှေရောင်အမွှေးပွကြောင်တစ်ကောင်ကို ကမ္ဘာပတ်လမ်းထဲ ဒုံးတစ်စင်းနဲ့ ငါလွှတ်တင်ပစ်လိုက်ချင်တယ် မီးလုံးဝါဝါတွေနဲ့ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့ ငါ့အတွက် တစ်နေ့မှာ မခံမရပ်နိုင်အောင်စူးတဲ့ မီးဖြူဖြူတွေထွန်းပြီး ဝယ်စရာ ပစ္စည်းတွေကို ထိုးပြထားတဲ့ ဂျန်းရှင်းစီးတီးရဲ့ ဖက်ရှင်ဆိုင်တွေဆီရောက်တော့ ငါခပ်ငယ်ငယ်အရွယ် ကန်တော်ကြီးစောင်းက ရှားမင်းတင့်ကားကြီးထဲမှာ ငါတို့တိုင်းပြည်ရဲ့ အတိတ်သမိုင်းစစ်စစ်ကို ရှာတွေ့မယ်အထင်နဲ့ အထဲကိုဝင်ပြီး မွှေနှောက်ရှာဖွေဖူးတဲ့ တစ်မနက်ကို သွားအမှတ်ရမိတယ် နောက်ပြီး ငါငယ်ငယ်တုန်း

အိမ်ကနေ ငါထွက်လာတော့ မြင်းရုပ်ချားရဟတ်တွေလည်ရင်း ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်က နှင်းတွေ ၊ သွေးတစက်စက်ကျနေတဲ့ နှင်းတွေ လမ်းမတွေပေါ်ကို လက်တစ်ဆုပ်အပြည့် ကြဲပက်လိုက်တဲ့ ငါတို့ရဲ့ အရိုးပြာတွေနဲ့ ငါတို့ကိုယ်ငါတို့ ရည်စူးပြီး လမ်းမတွေပေါ်ကို ကြဲပက်လိုက်တဲ့ အရက်တစ်ခွက်နဲ့ လေထဲမှာပွင့်တဲ့ အပြာရောင် ယမ်းတောင့်တစ်တောင့်ကို ဆက်သွယ်ရရှိတဲ့ သတင်းစကားကို ကြားသိပြီးပြီးချင်း ဗာဗယ်ဒီရဲ့ ဆောင်းရာသီ သီချင်းကြီးကို ဖွင့်ပြီး ရေခဲမြစ်ထဲ ငါခုန်ချတယ် ရေခဲချွန်ချွန်တွေထဲ နစ်ဝင်သွားတဲ့ ငါ့နှလုံးအိမ်ကို ကြည့်ပြီး သမိုင်းရဲ့ တိုက်လေစူးစူးတွေကို ငါတို့ ဘယ်ပုံဘယ်နည်း ခုခံခဲ့ကြသလဲ ဒီမှာ နှင်းတွေ အဆုပ်လိုက် အဆုပ်လိုက် ပွင့်ကျလာတာကို မင်းမြင်လား နှင်းထုထူထူပေါ် သွေးတွေ ဖြန်းခနဲရဲကျသွားတာကို မင်းမြင်လား ရေခဲမြစ်ထဲက ရေခဲခွဲသင်္ဘောပေါ်က ငါ့ကုတ်အင်္ကျီထဲက အနက်ရောင်နှင်းစတွေကို မင်းမြင်လား  ဘယ်ကြည့်ကြည့် ညိုမှိုင်းနေတဲ့ ကောင်းကင်အောက်မှာ ကျဆုံးလွန်သူတွေရဲ့ ဝိညာဉ်တွေကို ငါတို့ကိုယ်တစ်ခုစီထဲမှာ ဆက်လက်သယ်ယူသွားပြီး သူတို့ရဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေဟာ ငါတို့ရဲ့ လူမှုဘဝတွေ ဖြစ်လာပြီး ဆောင်းတွင်းလရောင်ဟာ ငါတို့ရဲ့ အနှစ်အသားမဲ့မှုကြီးကို နှင်းတွေရ

ပုဂ္ဂလသစ်စေ့တွေရဲ့သံလိုက်အိမ်မြှောင် တမျှော်တခေါ် နေကြာပန်းခင်းများ ကားလမ်းနံဘေးက မြေနီထု စစ်သားရဲ့ ညစ်ထေးထေးကုတ်အင်္ကျီ ဗုံးရာတွေနဲ့ လေယာဉ်ပြေးလမ်းဟောင်း ကျည်ဆန်ပေါက်တွေအပြည့် လော်ရီကားကြီး နှစ်နှစ်ဆိုတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားပြီလဲ အနှစ်နှစ်ဆယ်ဆိုတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားပြီလဲ အရာရာကို တစတစ ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီး  အနှစ်ငါးဆယ်လုံး ထပ်ကျော့လည်ပတ်သံသရာ ငရဲခွေးနက်တွေလက်ထဲက မီးခိုးလုံးနက်နက်တွေထဲ သေစရာလူမကုန်မချင်း အသက်ရှူကြပ်နေတဲ့ တိုင်းပြည် ခပ်ဝေးဝေးက လှမ်းကြည့်သနားခံနေရတဲ့ ငါ့တိုင်းပြည် အာ များလိုက်တဲ့ စောက်စကားတွေ လို့ ရေရွတ်နေတုန်း ဝိုင်ဖိုင်ပြတ်တောက်သွားတာနဲ့ ငါတို့ရဲ့ မဟာမိတ်ကျီးကန်းတွေဟာ  ပစ်မှတ်အသီးသီးဆီ ထိုးစိုက်ဆင်းချပြီး ပစ်မှတ်အသီးသီးဟာ ငါတို့ရဲ့ မဟာမိတ်ကျီးကန်းတွေဆီ ဦးတည်ပျံတက်ပြီး တော်လှန်ရေးကို စစ်ရုံးချုပ်ဆီ သင့်ရာနည်းနဲ့ပို့ တော်လှန်ရေးကို ဗမာ့အသံဆီ သင့်ရာနည်းနဲ့ပို့ တော်လှန်ရေးကို ငါတို့ဖင်ထဲအထိ သင့်ရာနည်းနဲ့ပို့      ပိုင်ဉာဏ်      20th July, 2021